Dziesięcina jest to pewnego rodzaju świadczenie, które składa się na rzecz Kościoła, ukształtowało się od końca dziesiątego wieku, a działało płynnie do wielu lat.
Na samym początku dostarczana była przez księcia w postaci co dziesiątej części jego dochodów skarbowych, natomiast od drugiej połowy jedenastego wieku została ona bowiem przerzucona na ogół ludności. W trzynastym wieku wykształciły się przeróżne formy dziesięciny, tak zwana snopowa była ona wytyczną jest to forma najbardziej korzystna dla Kościoła, zostawała pobierana bezpośrednio na polu postać co dziesiąty snop, następnie dziesięcina małdratowa, która ściągana byłą w postaci dosłownie ziarna, później występowała dziesięcina pieniężna, była to zdecydowanie najwygodniejsza dla płacących, na samym początku występowała ona bardzo rzadko, dominowała w wieku osiemnastym i trwała do dziewiętnastego wieku.
Szlachta żyjąca w tamtych czasach uiszczała tak zwaną dziesięcinę swobodną, co oznaczało że w dowolnie wybranym kościele czy klasztorze dziesięcinę pobierano również ze świeckich dóbr duchowieństwa, miało to znaczyć iż z ziemskich dóbr stołowych biskupstw oraz dóbr kościelnych i zakonów. Wysokość jak i sposób uiszczania dziesięciny stanowił przedmiot licznych sporów pomiędzy Kościołem a władzą świecką, oraz osobami płacącymi.