Grabarski Stanisław urodził się w roku 1871, zmarł 1949 roku, był politykiem, ekonomistom, publicystą, brat Władysława. Od roku 1905 był profesorem Akademii Rolniczej w Dublanach, między 1910 a 1939 rokiem profesor Uniwersytetu Lwowskiego, natomiast między 1947 a 1949 rokiem Uniwersytetu Warszwaskiego.
Na samym początku powiązany był z ruchem socjalistycznym, między innymi był współzałożycielem w roku 1892 PPS, następnie przystąpił on do ruchu narodowo – demokracyjnego. Grabarski od roku 1906 był czynnym członkiem Ligi Narodowej, oraz jednym z jej przywódców, od roku 1907 został wiceprezesem Stronnictwa Demokracji-Narododowej w Galicji, był przeciwny konserwatystą i sprzeciwiał się polityce namiestnika Michała Bobrzyńskiego. W latach 1915 do 1918 w Rosji, został rzecznikiem tworzenia armii polskiej, która walczyła po stronie koalicji, następnie przebywając już w Paryżu, od listopada 1918 roku został członkiem Komitetu Narodowego Polski, w roku 1919 współzałożyciel i od roku 1927 ważny członek władz Związku Ludowo- Narodowego. W latach 1920 do 1921 uczestniczył w polsko-radzieckich rokowaniach pokojowych odbywając się w Mińsku i Rydze. W latach 1919 do 1927 był posłem na sejmie. Po przewrocie majowym w 1926 roku wycofał się z czynnego życia politycznego. W listopadzie 1939 roku został aresztowany we Lwowie przez władze radzieckie po czym został skazany na pięć lat w obozie pracy, zwolniony został w sierpniu 1941 roku.