Hymn napisany został przez Juliusza Słowackiego. Po powrocie z Bliskiego Wschodu, Juliusz zamieszkał w Paryżu, był to rok 1838, w tym okresie powstały jego najbardziej cenione i znane wiersze. Hymn został napisany nieco wcześniej, gdy autor przebywał w podróży w Egipcie, był to rok 1836. Jest to doskonały przykład talentu lirycznego jakim może pochwalić się Juliusz, pomimo iż był już bardzo dobrym pisarzem uznawał to za wielkie osiągnięcie w jego karierze pisarskiej, nie wątpliwie było to mistrzostwo w pisaniu.
Jest to liryka tak zwana bezpośrednia, która wyraża w prosty sposób myśli, nastroje jakie panowały w pierwszej osobie gramatycznej podmiotu lirycznego, który był utożsamiony z samym Juliuszem Słowackim. Utwór jest przedstawiony w nadmorskiej scenerii, generalnie całość akcji toczy się pod miastem Aleksandria. Widok jest cudowny, gdy zachodzi tam słońce, co staje się inspiracją wielkiego monologu jaki jest prowadzony w utworze, skierowany głównie do Boga. Podmiot liryczny, znany jako tułacz i pielgrzym, który został wygnany z ojczyzny, mówi tam o braku sensu w porządek historii. Sam poeta jakby prowadził rozmowę z Bogiem co jest częstym zjawiskiem wśród poetów romantycznych, niemal niczym równy partner, daje odpowiednią rangę człowiekowi który jest do tego odpowiedni. Hymn był przez stulecia wyrazem emocji, uczuć całej zbiorowości ludzkiej, co czyni go utworem zdecydowanie osobistym. Na ogól w hymnach dominowały raczej sądy ogólne, Słowacki natomiast został ulokowany na pierwszym planie, nie jest on pokorny, i bezkrytyczny jako sługa Boga.
Cały wiersz napełniony jest smutkiem, podmiot liryczny w gruncie rzeczy jest obojętny na uroki natury, tęskni bowiem za ojczyzną, czuje się wręcz samotny i wycofany ze środowiska. Dręczy go przy tym niepewność jako emigranta, brak nadziei. Nie chce on zgodzić się ludzką nicością pomimo iż czuje się nie potrzebny, czuje gorycz, i rozczarowanie. Każda z ośmiu strof kończy się powtórzeniem smutnego wersu Smutno mi, Boże. Świat niby doskonały, uporządkowany, a nie rządzi nim sprawiedliwość i bezgraniczna miłość do Boga. Utwór ma regularną budowę, mianowicie zwrotki mają pięć wersów oraz refren po pięć, powtarza się układ przedstawionego w czterech wersach obrazu, oraz podsumowanie. Jest to wiersz melodyjny, zawierający rymy żeńskie, jest dość prosty, i co dziwo pięknie przedstawia figury stylistyczne.