Grudzień roku 1970 określany jest w historii jako największy w okresie po październiku 1956, było to spontaniczne wystąpienie ludności, w których bezpośrednią przyczyną była ogłoszona 12.12.1970 roku znaczna podwyżka cen na podstawowe produkty, artykuły żywnościowe, spowodowało to znaczne narastające od połowy lat sześćdziesiątych liczne niezadowolenie większości społeczeństwa z istniejącej sytuacji wewnętrznej naszego kraju.
Rozwój gospodarczy miał charakter w którym dominowała niska efektywność inwestycji i miała ona wydajność produkcyjną, popełniano niestety liczne błędy w planowaniu, oraz zarządzaniu gospodarką, na piedestał wydostał się wtedy rozwój przemysłu tak zwanego ciężkiego co było kosztem produkcji bezpośrednio na potrzeby ludności, bardzo mały był postęp w budownictwie mieszkaniowym, oraz w usługach. Sam konflikt zapoczątkował 14 grudnia 1970 roku więc można się spodziewać, iż w Stoczni Gdańskiej były jego początki, co spowodowało demonstracje uliczną robotników, gdzie doszło do starć pomiędzy demonstrantami a milicją, 16 grudnia został spalony budynek Komitetu Wojewódzkiego PZPR, w Stoczni Gdańskiej rozpoczął się wtedy strajk okupacyjny, gdzie podczas zatargów ulicznych milicja i wojsko bardzo często używali broni palnej, zginęło wtedy 6 osób, a około 300 odniosło mniejsze bądź większe obrażenia.
Wszelkie demonstracje i różne starcia trwały w Gdańsku do 18 grudnia. W Gdyni natomiast 15 grudnia 1970 roku po demonstracji robotnicy utworzyli tak zwany międzyzakładowy komitet strajkowy, 17 grudnia 1970 roku stocznię obsadziło wojsko i otworzyło tam ogień do udających się tam robotników, ogółem w Gdyni zginęło 18 osób. Po licznych zatargach do roku 1971 w styczniu nastąpiły kolejne strajki, odbywały się szczególnie w Szczecinie, zostały przerwany na osobistą ingerencję Gierka. Ostatni strajk odbył się od 12 do 14 lutego w Łodzi, natomiast 15 lutego władze cofnęły wprowadzoną 12 grudnia 1970 roku podwyżkę cen.