Czymżem jest ja który kochać ludzi, ni mówić co mają poczynać.
A jeśli żem marnym liściem na wietrze czym będę się nazywać;
jakobyż ludzie w lecie życie kwitnącym na łąkę starym drzewem konającym,
mieszkam gdziekolwiek gdyż mieszkać to sztuka,
A żadne stworzenie, mnie nie oszuka
nie niby kawka czy srebrna turkawka,
co wlecze się gdzieś po ziemi, taka osoba jest prosta, ładna
na duchu i w swej jesieni, ależby kiedy ludzie wspomnieli,
me moje słowa co się unoszą, na wietrze z wiatrem, czy pod wiatr boso,
gdy drzewo się zazieleni
Kimżem jest JA którym na tej ziemi, mego istnienia dowiódł żywotem
którego czas przemielił, jakie me życie wyszło z koca tego,
jakim człowiekiem jakim stworzeniem jest jam i dusza jego,
czym on miał duszę,,, Czyż był człowiekiem, czyć kawka śpiewająca
,być mogła zimna ciepła i mieniąca,
Którędy moja droga dzisiaj wiedzie, miejżesz nadzieje wędrowcze ponury,
żem się spotkamy kiedy przy obiedzie
A jam wtem wspomnę twoje gorzkie słowa, Ja twego życia wspomnę marne blaski
I się spotkamy jak brat z bratem z niełaski i powrócimy do dawnego łona, które tu widzisz
a za nim zasłona (…)